Midden in het centrum van Leuven, op een door dranghekken afgeschermd parkoers kon er middels strenge COVID maatregelen toch gestreden worden om de Wereld titel XCE.
Met vrijwel alleen maar successen dit seizoen en de zilveren plek op het EK van vorige week leek een goed resultaat op het WK een mooi vervolg.
Toch liep het allemaal anders en kreeg ik mijn grootste tegenslag, tot op heden in m’n carrière, te verwerken.
In de kwartfinale slipte ik met de start op de natte klinkers weg en moest daardoor vanuit plek 3 de wedstrijd weer in handen krijgen. Ik probeerde verschillende keren aan te vallen om een positie te winnen maar telkens was ik nèt te laat of lukte het nèt niet. Joel Burman hield de deur goed dicht en in de laatste rechte lijn op de finish kwam ik er niet meer langs.
Als alles nèt wel goed valt is de sport prachtig. Maar afgelopen zondag was de sport kei hard. In de twee minuten die je hebt zijn de kansen om je fout te kunnen herstellen zo minimaal dat als die inhaalpoging dan niet lukt je ook meteen hard wordt afgestraft.
Maar dat is geen excuus, ik heb de skills en kwaliteiten om ook die kleine kansen naar mijn hand te zetten. Iets wat ik dit keer niet voor elkaar kreeg.
Des te meer een motivatie om door te blijven gaan, daaraan te werken en als een nog completere atleet terug te komen!
Iedereen bedankt voor de toffe en hartverwarmende berichten van de afgelopen dagen. Dat heeft mij goed gedaan, we zijn er niet alleen om samen de successen te vieren maar ook om samen de tegenslagen te overwinnen!
Foto’s: Helge Röske