In mijn vorige bericht schreef ik dat de wedstrijd in Beringen verreden zou worden op een mijnterril. Een ophoping van steenafval als bijproduct van de ondergrondse mijnbouw. Wat ik er niet bij schreef is dat er bij hevige regenval pikzwarte modder ontstaat en als je daar dan 1uur en 45min rond fietst je er uit komt te zien als een mijnwerker.
Het was een slijtageslag voor zowel de atleet als het materiaal. Het parkoers is vanuit zichzelf al technisch en zwaar, de regen deed er nog een schepje bovenop. De deelnemerslijst (80 man) was internationaal en het enthousiasme van alle atleten (die na de lockdown eindelijk weer aan de slag konden) was groot.
Ik kon bij de start de aansluiting met de top 20 vinden en reed buiten het gedrang de eerste ronde door. Al snel werd het een ieder-voor-zich wedstrijd. Ik kon het tempo op de klimmen hoog houden en bleef op de technische afdalingen gefocust. Gedurende de wedstrijd verloor ik wat plaatsen en pakte ik er weer wat terug. Uiteindelijk kwam ik na 1uur en 45 minuten als 17e over de finish. Voor mij die dag het maximaal haalbare, een uitslag waar ik erg tevreden mee ben. Later bleek ik ook nog de best geklasseerde Nederlander te zijn, niet gek voor een sprinter die een XCO wedstrijd rijdt!
