Op vrijdag 12 mei vond de eerste editie van Rush-Hour plaats.
Stuiterend op de klinkers van Nijmegen, dwars door het centrum en op volle snelheid over de waalkade. Met een racefiets en een opkomst waar menig wielerfan zijn handtekeningen verzameling met een aantal pagina’s kon uitbreiden moest ik mij in de afvalrace staande weten te houden.
Iedere ronde viel de laatste van het peloton af. De ronde, die zo’n 3,5 minuut duurde, liet mijn hartslag op het eerste rechte stuk al ruim boven de 190 doen stijgen. Het ging hard, heel hard. Enigszins als kamikaze piloot reed ik mijn rondes. Als ik iets niet wilde, dan was het als eerste uit koers gehaald worden.
Het voelt als rijden tegen Max Verstappen. We kunnen allemaal auto rijden en zullen altijd proberen Max te volgen. Maar iedereen weet dat je het uiteindelijk aflegt.
De eerste afvaller, dat was ik niet. De tweede afvaller, dat was ik ook niet.. De derde? Nee, ik wist mij in de eerste rondes goed van voren te houden en moest daar even later een flinke prijs voor betalen.
Na pak en beet een kwartier enthousiast voorin te hebben gereden kwam ik tot de conclusie dat ik veel en veel te hard gestart was. Ik kreeg het steeds zwaarder en streed niet veel later met een man of vijf om de laatste positie in koers. Dat groepje dunde uit en dunde uit tot ik er drie rondes later zelf ook uit moest.
De onboard beelden die ik heb geschoten van de race kan je in onderstaande video bekijken. Om een beeld te geven van de snelheid en mijn hartslag tijdens zo’n wedstrijd heb ik die voor jullie rechtsonder in het beeld toegevoegd!
Ik heb schik gehad. Gaaf om als mountainbiker met zo’n evenement mee te mogen doen. Leuk om zoveel bekende langs te kant te hebben staan en goed om te zien dat de wielersport in de regio leeft!
De wedstrijd werd uiteindelijk gewonnen door Dylan Groenewegen, voor Niki Terpstra en Jesper Asselman.