“Een finishlijn die 10 meter te ver lag”

Het was niet de schuld van de organisatie, het was ook niet mijn schuld. Ik kwam gewoon 10 meter te kort op de finish.Β 

Afgelopen weekend stond manche 4 van de 6 World Cups op het programma en was Winterberg de gaststad. Ze hadden er daar in Duitsland een zeer zwaar parkoers uitgetekend met hoogtemeters, slecht lopend gras en moeilijk lopende hindernissen.
Al snel had ik in de gaten dat het een uitputtingsslag zou gaan worden. Tactisch en energiezuinig rijden was dan ook een slim strijdplan. Dat was overigens wennen, normaal kies ik voor de aanval en kan ik de overtuiging niet altijd vinden als ik niet op kop lig.
Naast de strijd op het hoogste niveau dus ook een extra uitdaging voor mijzelf om rustig te blijven als ik op P2, P3 of P4 lig en dan met de technische en fysieke skills die ik heb de aanvallen in te zetten.

In de kwart finale kwam dat niet direct aan de orde, ik lag vanuit de start op P2 met de Europees Kampioen voor mij die het tempo hoog hield, verder zorgde ik dat de ‘deur dicht werd gehouden’ en plaatste ik mij voor de halve finale.
De halve finale was een hele harde en zware race, in deze heat werd over de hele dag ook de snelste tijd gereden. Vanaf het begin lag het tempo hoog, ik op P3, de EK kampioen op 2 en een Duitse renner op 1. Dat bleef tot de een na laatste bocht ongewijzigd tot de Europees kampioen en ik de aanval plaatste. Ik kwam wat krap uit in de laatste bocht maar trok toch aan het langste eind. Nog een flinke sprint richting finish en ook mijn plaatsing in de grote finale was veilig gesteld.
De grote finale was een hele spannende. Vanuit P3 maakte ik super mooie acties en wist mij na 2 bochten al op de tweede plaats te positioneren. Wederom lag het tempo moordend hoog en bij het ingaan van de laatste ronde zag ik kans om naar de kop te gaan. Die liet ik mij niet ontgaan, dook vol overtuiging het gaatje in en probeerde zodoende de race naar mijn hand te zetten. Met het indraaien van de laatste bocht lag ik nog steeds op kop. Ik gaf alles, vol de laatste asfalt klim omhoog. Dat ging goed, maar voelde op 3/4 v.d. klim mijn benen vol lopen. Dat kon ook niet anders, er werd zo hard gereden en iedereen heeft daar last van. Gewoon doorgaan, nog 15 meter, nog 12, meter, nog 10 meter. FUCK! Het leek wel of ik stil stond. Dat was duidelijk niet het geval maar de Noor en EK kampioen vonden blijkbaar ergens nog een sprankje energie. Niet veel later vielen we alle 3 als bakstenen op de grond.
Nooit eerder voelde ik mij zo naar de klote na de finish. Vanaf heup tot grote teen voelde ik eigenlijk niet heel veel meer.

Ik heb alles gegeven, fantastische inhaalacties gemaakt en wederom laten zien dat de grote finale in een groot toernooi de plaats is waar ik thuis hoor. Het worden alleen wel heel veel derde plaatsen nu πŸ˜‰