Op 28 juli werd het Europees Kampioenschap Eliminator verreden in het Italiaanse Darfo Boario Terme (net boven het Gardameer).
Op vrijdagmiddag maakte ik een zeer sterke eerste indruk. Ik zette de snelste kwalificatietijd neer. Toen ik dat hoorde was ik even stil, echt? Evenlaten viel het kwartje pas echt. Woowh, de snelste in de tijdrit. Dan ben ik dus echt zo sterk, of heeft de rest fouten gemaakt? Eigenlijk maakte het niet uit wat de rest wel of niet deed. Ik had mijn eigen plan, mijn eigen voorbereiding en alleen aandacht om zo hard mogelijk te rijden!
De 1/8 finale won ik overtuigend, de kwart en halve finale kwam ik met niet al te veel gevaar door en daar stond ik weer. In de grote finale van het Europees Kampioenschap.
De ronde was heel snel en kort. Inhalen was op het scherpst van de snede mogelijk maar die kansen lagen zeker niet voor het oprapen. De start was essentieel. Ik kwam goed weg maar raakte wat in de verdrukking. Moest vanuit plaats drie mijzelf naar voren knokken. Zag al snel dat er bij de mannen voor mij iets moest gaan gebeuren en dat gebeurde ook. Alleen niet op een manier zoals ik het verwacht had. De regerend Wereldkampioen lag op kop en werd op een sluwe manier door de Frans kampioen voorbij gestoken. Ze haakte in elkaar, wat geslip en gestres, ik had afstand en wilde passeren. Een ding deden ze goed, ze maakte zichzelf breed en een mogelijkheid om er voorbij te komen was er niet. Niet veel later reden we alweer vol gas en kwamen met z’n drieën achter elkaar uit de laatste bocht. Met dit soort wereldrenners aan de start is passeren op de laatste rechte lijn amper mogelijk. Uiteraard gaf ik nog een keer alles maar in de uitslag veranderde niets. Frankijk 1, Oostenrijk 2 en Nederland 3!
